5.AY
Kızım artık oturabiliyor,uzatılan herşeyi alabiliyordu.İlk yolculuğu da bu aya rastlıyordu.Uçakla Trabzon'a gidecektik,çok kötü bir yolculuk geçirmişti kızım.Kalabalığa alışık olmadığı için süt zamanı geldiğinde yediremedim, 1 saat sürekli ağladı.Alana indiğimizde sanki ağlayan o değildi,herkese gülüyordu bu sefer.Hemen Pelin kucağına aldı ,sanki hep yanındaymış gibi davrandı kızım teyzesine.Trabzon'da kızım artık dışarı çıkıyor,geziyordu.Çünkü Adana'da çok az dışarı çıkmıştı.Arkadaşlarım,tanıdıklarımız ve akrabalarım kızımı görmeye geliyorlardı.Bazen gün içinde 3 sefer ayrı ayrı misafir ağılıyorduk.Anneannemiz sürekli kızıma şarkı söylüyor,dedemizde dışarı çıkartıp gezdiriyordu.Tam 1 ay kaldık.Orda kızımı doktora götürdük(anneannesi de görsün istedim torununa nasıl baktığımı)Gerçekten doktor herşeyin yolunda olduğunu söyledi.Tabiki bizim babamız çok dikkatli.....6 aydan sonra demire başlamamız gerektiğini söyledi,biz zaten biliyorduk.Devit devam