1.AYI
İlk ayında dedesi ve anneannesi bizimleydiler,çok kolay geçti o yüzden.Ağladığında herkes yardım ediyordu bana.Yalnız bir sorunu vardı kızımın ememiyordu,bu yüzden bizde teknolojik gelişmelerden yaralandık.Cenk hemen gidip bir pompa aldık ve sorunu çözdük.O günden belliydi kızımın biraz nazlı olacağı....Geceleri acıktığında ağlamaya başladığında yan odadan anneannesi koşarak gelirdi yardıma,aman kızımı ağlatmayın diye .Kızım çok akıllıdır benim ,dedesi onunla konuştuğunda dinlerdi .İlk başlarda alamadı Osma dedemiz kucağına korktu,bir yerine zrara veririm diye.Bizi de almamış 40 mız çıkana kadar kucağına.Ama Nehir'ne kıyamadı,40 beklemen aldı.Annem çok şaşırmıştı,ama şaşırılacak bir şey yoktu ki torun başka evlat başka...Aaaa unuttum büyükbabası kızımın kulağına ilk ezanını okudu,ismini söyledi.Teşekkür ederiz.Annelik zor iş ...Her şeyde yabancısın,yanında büyükler olmasa çok fene .Ankaradaki dayım yanında 4 çocuk yetiştirmiş tecrübeli bir yardımcın var demişti,gerçekten tecrübe önemli şey.....En çok zorlandığımız şey de banyo yaptırmaktı kızıma.Anneannesi,babaannesi,Ece ve ben( 4 kişi).40 çıkana kadar hep bereber yıkadık,bir sefer annemle yıkarken elimizden kaçıyordu bebeşimiz:Annem sakın yalnız yıkama kızım dedi.Sağolsun babaennesiy ve Ece bizi yalnız bırakmadı hep birlikde yıkadık.Nasıl mı?Babaannesi kızımı tutuyor,ben yıkıyorum,Ece su döküyor.Muhteşem bir üçlüydük....Sürekli bir ağlaması vardı,gazmış.İlk zamalar fazla değildi ama ilerleyen zamanlarda artan bir gaz ağrısı çektik kızımla.35 günün sonunda dedemizi ve anneannemizi gönderdik Trabzona.Ama ben biraz rahatsızlanınca gittikleri günün ertesinde tekrar 22 saatlik yolu aşarak geri geldiler Adana'ya.Ben tamamen iyileşince tekrar 22 saatlik otobüs yolculuyla geri dönüler Trabzon'a.Sizleri çok seviyorum canım annem ve canım babam